RIP

We weten niet of Frans Weisz dronk, maar dat maakt helemaal niets uit omdat wij dat gewoon wel kunnen doen. Op hem. Hij overleed gisteren op de respectabele leeftijd van 87 jaar aan alzheimer, zo werd vandaag bekend. Frans was geen vrolijke Frans, zeker niet, maar hoe kan het ook anders als Jood, geboren in 1938. Ondanks die trieste geschiedenis gaf hij de vaderlandse film en daarmee onze cultuur een boel en een hoop. Hij gaf ons het debuut en de doorbraak op het witte doek van Kitty Courbois, hij gaf ons bijzondere kijkfilms als De Inbreker, Naakt over de Schutting (een film waarover men niet schamper spreken zal), Leedvermaak en Charlotte, hij gaf ons een waanzinnig oeuvre, hij gaf ons bovendien Bij Nader Inzien, een van de meest onderschatte Nederlandse series (naar het boek van Voskuil, hij gaf ons dat prachtige liedje uit Rooie Sien, gezongen door Willeke Alberti. We vergeven het hem dat hij ons ook Géza Weisz gaf. Tot slot gaf hij een laatste saluut aan zijn vriend Remco Campert met de verfilming van diens boek Het Leven is Vurrukkulluk, niet zijn beste film maar goed: ook vergeven. Blijven Paul Verhoeven en Jan de Bont over - zul je net zien dat die ook binnen tien jaar foetsie zijn. Dan is het aan jonge honden als Koolhoven en Terstall. Maar ook die zullen ooit heengaan. Kan dat niet eens stoppen? Goed, proost dan toch maar weer. Op Frans Weisz!